Enkele jaren geleden was er een evenement in onze stad waarbij 4 personen een dans deden die niet had mistaan in de film ‘the Great Gasby’. Ik ben niet zo muzikaal aangelegd, uhum, maar het lief en ik vonden het zo’n leuke sfeer dat we beiden zeiden, dat moeten we ook ooit leren. Toevallig leerde ik de naam van die dans kennen door een oud-collegaatje die ook door de dansmicrobe gebeten was. Zij danste zelf al enkele semesters de Lindy Hop en nam ons mee naar een dansfeest waar alleen maar muziek uit de jaren 20 en 30 gespeeld werd. En dan groeide ons liefde nog meer, alleen was er nergens een dansschool in de buurt te vinden die, die specifieke dans aanbood. En dus gingen we maar swingen.
Die lessenreeks was leuk, maar stijf en niet helemaal wat we verwacht hadden. En dus hebben we onze lessen netjes afgewerkt maar er daarna eigenlijk gewoon mee gestopt. Nu 3 jaar later kennen we onze passen niet meer en leek ons dansavontuur afgelopen.
Tot een maand geleden, toen ik ontdekte dat er een danscursus Lindy Hop gegeven werd op nog geen halfuurtje rijden van ons huis. Het lief wou ook nog steeds leren en we schreven ons meteen in en gisteren was onze eerste les (proefles). En het was geweldig! De lesgevers die zo uit de jaren 30 kwamen, de lessen die in engels gegeven worden, die oude muziek die je niet meer hoort maar waar je zo leuk op kan dansen en de volledige sfeer waarin je beland. Ik had er hoge verwachtingen van maar het was nog beter dan verwacht.
Ondanks ons gebrek aan ritme denk ik dat we echt zullen leren dansen. Het is nog even wennen om de schaamte aan te kant te schuiven terwijl we met zijn allen de bewegingen van een kip nadoen om op te warmen (ja echt) maar het is fijn om even echt bewust te bewegen. Het was alvast lang geleden dat we nog zo spontaan met de slappe lach gezeten hebben. Al heb ik ook geluk dat ik zo’n leuke danspartner heb..
Nog hoeveel keer slapen tot volgende week woensdag? 🙂